ÇOCUK OLMAK

ÇOCUK OLMAK

Çocuk deyip de geçmek hiç o kadar da adil değil , biliyorum.
Peki sizce ?
Sizce de değil , onu da biliyorum …
Çocuklarımız bizim geleceğimiz diyen mütevazi insanlar ?
‘ Afedersiniz , çocuklaşmayın ! Daima çocuk kalın ama çok uzaklaşmayın . ’
Benim biçaresizliğim bir hastanenin doğum hanesinde başladı .

Ana rahminden kopup annemin , göz yaşlarımla tanıştım . Buluştuğum ve kaynaştığım tek şey umutsuzluk oldu .
Büyüdün artık çocuk !
Top oynarken düşürdüğün acılarını unut gitsin . Şimdi umutlanma zamanı !
Gerçi ben umutlarımı da kaybettim , sakladığım beslenme çantamda caddelerde,sokaklarda aradım bulamadım .

Mesela ; benim hiç süslü elbiselerim olmadı . Ya da ne bileyim kokulu bir silgim bile olmadı . Doğrusu ; buram buram umutsuzluk kokan acılarım çok oldu .
Çok oldunuz artık ! Çok mu geldim size ?
Bir kalbim var benim , çok gördünüz galiba bana .
Bırakın almayın onu !..
İçinde annem var , babam var , sevdiğim insanlar var .
Bir parkın salıncağında sallanan ve huşu içinde yatan sessiz bir bedenim var …
Boşluklar içinde sallanan yıkık dökük bir salıncak , nefes alanı bile yok .
Neyim var ki benim ? Neyimi istiyorsunuz ?
Çocukluğumdaki bütün gülleri yoldunuz zaten , kökleriyle birlikte …

Oysa ; alınacağımı da biliyorsunuz umutsuzluk seanslarımda .
Bir paçavra gibi attınız beni sokağa . Yollardaki kilit taşları yoldaşım oldu .
Onlarla da aynı yazgıyı paylaşıyorum işte !..
Tek farkımız onlar ‘ Taş ’ , ben ‘İnsan’mışım .
Öyle okudum köşe yazılarında …

Biz sadece umutlarına sahip çıkalım , onlar yeşerir filizlenirler …