ÖZLEYECEKSİN!

ÖZLEYECEKSİN!

Gün batımına beş dakika kala terk edeceksin bir gün bu şehri.
Ağır ağır, usul usul gideceksin.
Güneş yavaş yavaş kaybolacak ufuk çizgisinde...
Eteklerin alev rengi olacak.
Gökyüzü biraz puslu olacak ama olsun!
Ellerimden tut da gözlerime kadar, dudaklarımdan tut da saçlarıma kadar.
Bana dokunduğun her şeyi özleye özleye ayrılacaksın işte bu şehirden.
Ya bu şehir sana ağır gelecek ya da ben!
Ve bir gün bensizliğe isyan edercesine, ağlaya ağlaya uzaklaşacaksın bu şehirden.
Benim aldığım nefesi alıp verememek çok zor gelecek sana.
İçin yanacak, bağrın parçalanacak!
Hiçbir gözyaşı söndüremez hale gelecek yüreğinin alev alev tutuşan yanını.
Ve bir gün özleyeceksin işte!
Sarmaş dolaş olmuş hayallerin ve pabucu dama atılmış umutlara, biraz hüzün biraz da acıyla bakacaksın.
Özleyeceksin işte!
Ağlamaktan kan çanağı olmuş gözlerine ilaç olmayacak artık bakışım. 
Ve bir gün;
Bana yaşadığın ne varsa , özleyeceksin!